Yaşanan həqiqi din deyil- Tural İrfan yazır

Əsrlər boyu xurafatla, mövhumatla, cəhalət teştində yoğrulub cəmiyyətin beyninə yapılmış inanclarımızda şəxsiyyətə pərəstiş, din öndərlərini ilahiləşdirmək, alimləri bütləşdirmək qaydası sanki dinin əsli kimi qəbul edilib. Məsələn, birinə Quran bağışlayanda öpüb gözünün üstünə qoymasa ona kafir kimi baxanların özü bir ömür boyu o kitabın ağzını açıb bircə ayə oxumasa əsla özünü qınamaz. Ramiz Rövşən demişkən, quzunu kabab kimi, şairi heykəl kimi xoşlayanlar Quranı da beynində, əməlində deyil, rəfin başında, evin ikinci mərtəbəsində parçaya bükülü xoşlayır. Yalnız and içəndə yada düşən bu kitabdan demək olar ki, istifadə olunmur. Yalnız büt kimi qorunub saxlanılır. Eyni zamanda şəxsiyyətlərlə bağlı da belədir. Dilində "Ya Əli, ya Hüseyn", amma əməlinə baxırsan Müaviyyə, Yezid, Şimr kimilərin törətdiyi şər işləri kölgədə qoyur. Çünki Əlini, Hüseyni ideal, nümunə olaraq qəbul etməyib ki, onun əxlaqını, elmini, irfanını təqlid etsin. Onları büt kimi, qalxan, sipər olaraq şüar edib ki, işini aşırsın, mənafeyinə çatsın, o dünyada da ətəklərindən yapışıb özünü Cənnətə salıb kef, işrət çəksin. Əlini, Hüseyni təmənasız sevən onları təqlid edər. Onların əxlaqını, yaşamını, mənəviyyatını izləyər. Onlar qədər nail olmasa da mümkün olduğu həddə özünü onlara oxşatmağa çalışar. Amma bunu əsla görmürük. Ona görə bu zehniyyət Kəbəni də bütə çevirib. Qara Daşa əl sürtmək üçün arvad - kişi bir - birinə qarışır. Çünki adamlar Allahdan çox daşa meyllidir. İmamdan çox onun adından istifadəyə meyllidir. Mahiyyət, məna, hikmət, batin önəmli deyil onlar üçün. Zahir, görünüş, riya, reklam ön plandadır.