“Qan qırmızı atlar və bir alma”- Şəhriyar Del Gerani yazır…

2011-in avqustu. Anamın xərçəngə tutulduğunu yeni öyrənmişik. Təbrizə aparırıq. Kimyaterapiyaya. Axşamın üstüdür. Meşkinşəhrdən keçirik. Savalan dağının yamaclarında, diqqətlə baxanda lap yaxında, etinasız baxanda bir az uzaqda, bəlkə də lap uzaqda otlayan atlar, qan qırmızısı atlar görünür. Yol kənarı qırmızı, qan qırmızısı almalar da. Onlar da görünür. Anam neçə günlərdir yemir. Heç nə yemir. Su içir, dərmanlarını içir. Yemir.

- Şəhriyar, nə gözəl almalardı, görürsən?

Qabaq sərnişin oturacağını uzanıqlı vəziyyətə gətirmişik, anam yarıuzanıqlı vəziyyətdə, üzü pəncərəsinə sarıdır. Başqa təhər olmur. Canı ağrıyır. Mən anamın arxa tərəfindəyəm. Atam mənim solumda oturub. Sürücüdən başqa heç kəs yolun düzünə baxmır. Anam sağa baxır. Mən anam baxan istiqamətə baxıram. Atam sola baxır. Hərdən, lap hərdən sağa baxır. Onda da nəsə soruşur. Ona görə bilirəm sağa baxdığını. Heç birimiz qabağa baxmırıq. Qabaqda heç nə yoxdur. Qabaqda ölüm var. Bunu hər üçümüz bilirik. Sürücü bilmir. Biz bilirik. Bu səbəbdən sağımıza, solumuza baxırıq yol boyu. Qabağa baxmırıq.

- Hə, görürəm. Meylin çəkdi?

- Yox, neynirəm?! Eləcə dedim. Gözəldilər. 

Sürücüdən maşını saxlamasını istəyirəm. Saxlayır. Ən yaxındakı ağacdan 4 ədəd alma dərirəm. Yaxınlıqda bulaq var. Əl-üzümə su vururam. Almaları da yuyuram. Gətirib hərəyə birini uzadıram. Götürürlər. Mənə də biri qalır. Cibimə qoyuram. İndi daha aydın görünür. Savalan dağının yamaclarında, diqqətlə baxanda lap yaxında, etinasız baxanda bir az uzaqda, bəlkə də lap uzaqda otlayan atlar, qan qırmızısı atlar aydın görünür.

Anam:

- Şəhriyar, nə gözəl atlardı, görürsən?

Mən:

- Hə, görürəm. 

- Neçə at var orda?

Sayıram; 1, 2, … 6, 7, 8.

- Səkkiz.

- İkisini görürəm.

- Onlar lap yaxındakılardı. 

- İki dənə, qırmızı at. 

Bilsəydim ikisini görür, sayını səkkiz deməzdim. Peşiman oluram. 

- Hamısı qırmızıdı. 

- Səkkizi də?

- Səkkizi də!

- Sən Allah düz deyirsən?

- Hə vallah, hamızı qıpqırmızıdı.

Gülümsəyir. Səbəbini bilmirəm. Atların hamısının qırmızı olması anamı xoşbəxt edir.

Dincimizi aldıq. Yola düzəldik. Sürücü payına düşən almanı yedi. Atam yemədi. Anam da yemədi. Mən də yemədim. Sürücü yedi. Biz yemədik. 

Mən, sürücüyə:

- Radio işləyir?

O, hə-yox demədən radionu qoşur. Mahnı gedir. 

Mən:

- Kimdir oxuyan?

- Mohsen.

- Mohsen? Mohsen… Mohsen… Namju? Yox, deyil axı. Mohsen Namju deyil. 

- Yooo, baba, tazələrdəndi. Mohsen Yeganə.

Dinmirəm. Mahnı gedir: “… Yolumuz eyniydi, amma gedəcəyimiz ünvanlar fərqli…” Təxminən belə idi mahnının sözləri. O vaxtlar farsca az-maz qırıldadırdım. 

Almanı cibimdən çıxardıram. Baxıram. Necə gözəl görünür. Qıpqırmızı. Atları xatırlayıram. Qan qırmızısı atları.

Hamısı qırmızı deyildi. Biri qaraydı, tünd qara. O biri ala. Digəri boz. Hələ dümağ biri də vardı uzaqda. Yanında sarı dayçası. Səkkiz atdan cəmi-cümlətanı üçü qırmızıydı, ikisi lap yaxında, anamın gördükləri, biri də onlardan azca o yanda. Vəssalam!

- Ana, almanı yemirsən?

- Ac deyiləm.

- Bəyəm almanı ac olanda yeyirlər?

Gülümsəyir. Almanı mənə uzadır.

- Götür ye. Sən xoşlayırsan. Sənə görə istədim saxlayaq, alma yeyəsən, neçə gündür yollardayıq.

Alıram. Dinmirəm. Almanı alanda solmuş əlini ustufca sıxıram. 

Sonralar, çox sonralar mənə çatdı. Mənə çatdı ki, lap əslində anamla o gün, elə orda - Savalan dağının yamaclarında, bütün atların qırmızı, qıpqırmızı olduğu yerdə əlvidalaşırdım…